25 сакавіку прысвячаецца Над горадам, калі заходзіць сонца,
І воблакі згушчаюцца ў цішы.
Гляджу на ўсё гэта я праз сваё акенца
І ты на ўсё гэта, мой сябар, паглядзі.
І хмары ўжо з’яўляюцца, няўтульна,
Становіцца ў хаце, на душы.
І церпім мы знявагу, параджэнне,
А што чакаць яшчэ, калі мы беларусы?
Калісь тут было ўсё: і воля, і спагада.
Цяпер ўсё тут хмары замялі,
Цяпер жа не хапае нават волі,
Той волі, і свабоднае зямлі.
Алеж мы будзем вольнымі, я веру!
А може будзе заўтра гэты дзень?
А можа й не, тады прыдзецца жыць нам,
Так, як жылі да гэтуль мы, раней…
